Back in our beloved Oz
Door: Annelin
Blijf op de hoogte en volg Joëlle
10 Mei 2010 | Australië, Mallacoota
Hallo beste familie en vrienden!
Voor dit verslag zal ik mijn dagboek als uitgangspunt gebruiken voor het gemak.(Annelin)
Het afscheid van Stan en Margaret was best moeilijk. Jo en ik moesten beiden huilen en we krijgen een dikke hug. Ze hebben het gelukkig erg leuk gevonden ons te hebben. Het is zo raar om waarschijnlijk voor altijd afscheid te nemen van mensen die je in drie weken zo dierbaar zijn geworden! De laatste dagen in NZ was ik al niet zo lekker en tijdens het vliegen ben ik echt ziek. Keelpijn, hoofdpijn, veel snot en koorts. Als we in Melbourne aankomen moeten we opzoek naar werk maar daar ben ik te ziek voor. We besluiten naar een hostel te gaan zodat ik op bed kan liggen en Jo de stad in. Het voelt wel rot om duur in een hostel te liggen en niks te kunnen verrichten. We hebben niet zo veel geld meer dus er staat druk op. De volgende dag voel ik me al wat beter en gaan we opzoek naar werk. We vinden het erg lastig; in je eigen taal is het al lastig laat staan in gebrekkig engels.We vinden niks, voor bar of serveerwerk heb je ervaring en goed engels nodig. De volgende dag is het heerlijk weer en we genieten echt van de stad met al zn luchtjes, mensen en drukte. Het is dan ook jammer weer weg te rijden. We willen even Wwoofen om geld te besparen en ondertussen op internet naar werk zoeken. Het is trouwens leuk om weer in Australie te zijn, al die vertrouwde geluiden enzo. New Zealand is zeker anders, qua natuur mooier maar Australie heeft ook zn charme en dat waarderen we enorm.
Zaterdag 18 april komen we aan op ons nieuwe wwoof adres; de Buchan Lodge te Buchan. Dick de eigenaar is 76 en runt deze Backpacker m.b.v wwoofers. Het is aardig relax hier. We rommelen elke dag zo'n 4 uur in de moes/kruiden tuin, en de tuin om de Lodge onderhouden. In de 'achtertuin' ligt het Buchan Cave reserve waar we kunnen wandelen en ruig fietsen. De lodge is helemaal van hout en heeft een rustieke sfeer. Er zijn helaas geen gasten op het moment, soms is het een beetje saai. In de achtertuin woont tijdelijk ook een 73 jarige nederlander waar we leuk contact mee hebben. Er komt ook een vriend van Dick langs; John, 47. Op het eerste gezicht een beetje een vreemde gast maar hij blijkt heel aardig. John neemt ons op tour naar het Snowy river Nationaal Park en omgeving. Een hele dag rijden we rond in een 4x4 Land Cruiser over smalle wegetjes door de woeste natuur. We zien de Little River Gorge waar John werkt met bijzondere Brush tale wallabies, en de snowy river. We zien onze eerste Dingos, zie foto's. Savonds uit eten met zn allen. Wat een boeren aangelegenheid zeg! Een paar dagen zijn Jo en ik zwaar chago en we praten amper, de eerste keer trouwens.
Voor wie mij een beetje kennen weten dat ik een innerlijke strijd voer met mijzelf en aangaande het geloof. Ik heb in Australie al twee keer een Godservaring gehad, dat de geest van God over me kwam, een soort visioen. Ik was er veel mee bezig de laatste tijd. Toen kreeg ik op een avond een geweldig visioen en ik heb besloten God te volgen! Ik kon er niet meer omheen, God blijft me persoonlijk roepen en het is zo reeel. Het geeft me zo'n enorme blijdschap! Ik heb de waarheid eindelijk gevonden en vrede en zingeving verkregen. Een levensveranderende stap kan ik wel zeggen.
Eigenlijk wilde we maar een week in Buchan blijven maar John vraagt ons langer te blijven omdat we mee kunnen op een tocht door de ruige Gorge en zaterdag is er een dorps feest in W-Tree dat heel speciaal schijnt te zijn. Dick wilde ook dat we langer blijven, we worden gewaardeerd en dat is fijn! We hebbeb wel de drang om weer verder te reizen maar we besluiten te blijven. Die week verblijven we bij John. De tocht door de Gorge was zwaar, erg steil maar prachtig. Johns huis is erg oud en vies. Er is een pooltafel, veel CD's, dvd's en hij heeft baileys en tia maria voor ons gekocht! John is een apart mens. We hebben veel goede gesprekken gehad. Hij vertelde dat hij dertig jaar depresief is geweest, niet getrouwd en oneerlijke baas; dat is toch een beetje triest om te horen. Hij is vaak alleen en geniet daarom erg van ons jonge gezeldschap. Zaterdag gaan we dan naar het feest. Dat was me een ervaring zeg! Allerlei verschillende mensen die helemaal zichzelf zijn qua vage kleding en gedrag. De gemiddelde leeftijd ligt boven de 50 maar iedereen gaat los op de dansvloer. Het blijkt hier heel normaal om marihuana te roken en iedereen is stoned. De mensen zijn zo anders dan in de stad en NL. We hebben al heel wat mensen ontmoet hier en het is leuk om ergens eens wat langer te blijven. Zo leren we het 'saaie' plattelands leven hier kennen en waarderen. John bied ons vier dagen betaald werk aan; zijn huis en tuin opknappen. Geweldig, werk! We werken vier dagen hard en de tuin is zowaar we mooi en het huis wat schoner. We bouwen echt een vriendschap op met John. De omgeving is prachtig en we genieten deze dagen enorm! Geen (geld) zorgen en alles is zo relaxt. Oh we zijn trouwens over de helft van onze reis. John neemt ons op een avond mee naar een hoog punt en we kijken naar de prachtige sterren. Een andere keer neemt hij ons mee naar de Ramshorn om naar de zonsondergang te kijken. Een geweldig uitzicht, de mooiste in ons leven tot nu toe! Wat een overweldigende schoonheid.. Gisteren namen we met moeite afscheid van John. Vooral John vond het nogal moeilijk het weer zonder ons gegiegel te moeten doen, haha ongelofelijk.
De plannen zijn om nu naar Queensland te rijden om daar werk te zoeken. Daar is veel kans op een fruitpluk baantje denken we. Aangezien we weer wat geld hebben plannen we twee weken voor de reis ernaartoe. Eindelijk weer even op onszelf en reizen, OhYeahhh..
Ps. Sorry dat we zolang niks hebben laten horen; we hadden geen internet bij John.
Ps 2. De foto's besloten niet meer te uploaden na de eerste. We proberen het morgen nog een keer, excuses iig!
Heel veel liefs weer, we missen jullie wel een beetje af en toe hoor;)
Jo & An
Voor dit verslag zal ik mijn dagboek als uitgangspunt gebruiken voor het gemak.(Annelin)
Het afscheid van Stan en Margaret was best moeilijk. Jo en ik moesten beiden huilen en we krijgen een dikke hug. Ze hebben het gelukkig erg leuk gevonden ons te hebben. Het is zo raar om waarschijnlijk voor altijd afscheid te nemen van mensen die je in drie weken zo dierbaar zijn geworden! De laatste dagen in NZ was ik al niet zo lekker en tijdens het vliegen ben ik echt ziek. Keelpijn, hoofdpijn, veel snot en koorts. Als we in Melbourne aankomen moeten we opzoek naar werk maar daar ben ik te ziek voor. We besluiten naar een hostel te gaan zodat ik op bed kan liggen en Jo de stad in. Het voelt wel rot om duur in een hostel te liggen en niks te kunnen verrichten. We hebben niet zo veel geld meer dus er staat druk op. De volgende dag voel ik me al wat beter en gaan we opzoek naar werk. We vinden het erg lastig; in je eigen taal is het al lastig laat staan in gebrekkig engels.We vinden niks, voor bar of serveerwerk heb je ervaring en goed engels nodig. De volgende dag is het heerlijk weer en we genieten echt van de stad met al zn luchtjes, mensen en drukte. Het is dan ook jammer weer weg te rijden. We willen even Wwoofen om geld te besparen en ondertussen op internet naar werk zoeken. Het is trouwens leuk om weer in Australie te zijn, al die vertrouwde geluiden enzo. New Zealand is zeker anders, qua natuur mooier maar Australie heeft ook zn charme en dat waarderen we enorm.
Zaterdag 18 april komen we aan op ons nieuwe wwoof adres; de Buchan Lodge te Buchan. Dick de eigenaar is 76 en runt deze Backpacker m.b.v wwoofers. Het is aardig relax hier. We rommelen elke dag zo'n 4 uur in de moes/kruiden tuin, en de tuin om de Lodge onderhouden. In de 'achtertuin' ligt het Buchan Cave reserve waar we kunnen wandelen en ruig fietsen. De lodge is helemaal van hout en heeft een rustieke sfeer. Er zijn helaas geen gasten op het moment, soms is het een beetje saai. In de achtertuin woont tijdelijk ook een 73 jarige nederlander waar we leuk contact mee hebben. Er komt ook een vriend van Dick langs; John, 47. Op het eerste gezicht een beetje een vreemde gast maar hij blijkt heel aardig. John neemt ons op tour naar het Snowy river Nationaal Park en omgeving. Een hele dag rijden we rond in een 4x4 Land Cruiser over smalle wegetjes door de woeste natuur. We zien de Little River Gorge waar John werkt met bijzondere Brush tale wallabies, en de snowy river. We zien onze eerste Dingos, zie foto's. Savonds uit eten met zn allen. Wat een boeren aangelegenheid zeg! Een paar dagen zijn Jo en ik zwaar chago en we praten amper, de eerste keer trouwens.
Voor wie mij een beetje kennen weten dat ik een innerlijke strijd voer met mijzelf en aangaande het geloof. Ik heb in Australie al twee keer een Godservaring gehad, dat de geest van God over me kwam, een soort visioen. Ik was er veel mee bezig de laatste tijd. Toen kreeg ik op een avond een geweldig visioen en ik heb besloten God te volgen! Ik kon er niet meer omheen, God blijft me persoonlijk roepen en het is zo reeel. Het geeft me zo'n enorme blijdschap! Ik heb de waarheid eindelijk gevonden en vrede en zingeving verkregen. Een levensveranderende stap kan ik wel zeggen.
Eigenlijk wilde we maar een week in Buchan blijven maar John vraagt ons langer te blijven omdat we mee kunnen op een tocht door de ruige Gorge en zaterdag is er een dorps feest in W-Tree dat heel speciaal schijnt te zijn. Dick wilde ook dat we langer blijven, we worden gewaardeerd en dat is fijn! We hebbeb wel de drang om weer verder te reizen maar we besluiten te blijven. Die week verblijven we bij John. De tocht door de Gorge was zwaar, erg steil maar prachtig. Johns huis is erg oud en vies. Er is een pooltafel, veel CD's, dvd's en hij heeft baileys en tia maria voor ons gekocht! John is een apart mens. We hebben veel goede gesprekken gehad. Hij vertelde dat hij dertig jaar depresief is geweest, niet getrouwd en oneerlijke baas; dat is toch een beetje triest om te horen. Hij is vaak alleen en geniet daarom erg van ons jonge gezeldschap. Zaterdag gaan we dan naar het feest. Dat was me een ervaring zeg! Allerlei verschillende mensen die helemaal zichzelf zijn qua vage kleding en gedrag. De gemiddelde leeftijd ligt boven de 50 maar iedereen gaat los op de dansvloer. Het blijkt hier heel normaal om marihuana te roken en iedereen is stoned. De mensen zijn zo anders dan in de stad en NL. We hebben al heel wat mensen ontmoet hier en het is leuk om ergens eens wat langer te blijven. Zo leren we het 'saaie' plattelands leven hier kennen en waarderen. John bied ons vier dagen betaald werk aan; zijn huis en tuin opknappen. Geweldig, werk! We werken vier dagen hard en de tuin is zowaar we mooi en het huis wat schoner. We bouwen echt een vriendschap op met John. De omgeving is prachtig en we genieten deze dagen enorm! Geen (geld) zorgen en alles is zo relaxt. Oh we zijn trouwens over de helft van onze reis. John neemt ons op een avond mee naar een hoog punt en we kijken naar de prachtige sterren. Een andere keer neemt hij ons mee naar de Ramshorn om naar de zonsondergang te kijken. Een geweldig uitzicht, de mooiste in ons leven tot nu toe! Wat een overweldigende schoonheid.. Gisteren namen we met moeite afscheid van John. Vooral John vond het nogal moeilijk het weer zonder ons gegiegel te moeten doen, haha ongelofelijk.
De plannen zijn om nu naar Queensland te rijden om daar werk te zoeken. Daar is veel kans op een fruitpluk baantje denken we. Aangezien we weer wat geld hebben plannen we twee weken voor de reis ernaartoe. Eindelijk weer even op onszelf en reizen, OhYeahhh..
Ps. Sorry dat we zolang niks hebben laten horen; we hadden geen internet bij John.
Ps 2. De foto's besloten niet meer te uploaden na de eerste. We proberen het morgen nog een keer, excuses iig!
Heel veel liefs weer, we missen jullie wel een beetje af en toe hoor;)
Jo & An
-
10 Mei 2010 - 07:52
Marjolein:
Hee lieve An en Jo!
Wat een mooi verslagje weer! En wat lijkt het mij zwaar om steeds weer van iedereen afscheid te moeten nemen! Je zult die mensen niet zo snel vergeten denk ik.
An, wat mooi van je keuze! Ik bid veel voor jullie, voor jullie zoektocht naar God en voor bescherming. Heel fijn en mooi om te lezen dat je er ook voor je eigen gevoel niet meer omheen kon! Veel kracht toegewenst!
Verder wens ik jullie nog een prachtige tijd toe en geniet ervan!
Dikke kus en heel veel liefs
-
10 Mei 2010 - 09:31
Ma Visser:
Heel mooi verslagje weer,wat een bijzondere
ervaringen met en bij John.We zijn nog steeds heel blij voor je bijzondere ontmoeting met de Heer. Bel je gauw weer eens,dan bellen wij weer terug. Liefs Ma. -
10 Mei 2010 - 10:58
Tonny:
Hallo meiden,
Wat een geweldige ervaring in allerlei opzichten.
Het is de mooiste kans( denk ik) om jezelf te leren kennen tijdens zo'n lange reis, evenals de waarde van vriendschappen.
Geniet ervan en probeer de waarde ervan en het positieve van alles te zien.
Het werk gaat zeker lukken, ook daar wordt vast voor gezorgd!
Hopelijk voel je je beter nu Annelin en houdt Joëlle het ook op de been zonder griepje en/ of andere ongemakken.
Joélle: de verjaardag van Oma was erg gezellig en het mooiste kado dit keer vond ze jouw telefoontje... Ontzettend leuk dat je er aan hebt gedacht, dank je wel.
Nou, nog heel veel plezier tijdens jullie prachtige reis en toch wel bevoorrechte positie.
Lieve groet,
Tonny en de jongens. -
13 Mei 2010 - 21:00
Marjolein:
Supermooie foto's meiden! Vooral jo in d'r nieuwe outfit is mijn favoriet! Neem je het ook mee naar Nederland? -
15 Mei 2010 - 22:46
Margreet Kroon:
Hoi meiden,
Jullie verslagen gelezen en foto's bekeken. Wat een geweldige ervaring en verijking is zo'n reis. Nog een hele fijne tijd, geniet ervan.
Lieve groet van de fam. Kroon -
16 Mei 2010 - 14:01
Dorine:
Hé Joëlle en Annelin!
Een tijd geleden had ik wel gehoord dat jullie voor lange tijd zouden gaan trekken, maar had er nooit bij stil gestaan dat het wel een echt gave ervaring is, zeg!
Via, via kwam ik op deze blog en heb net al jullie avonturen door zitten lezen. Stelletje heldinnen zijn jullie, echt tof!
Het sprong er wel even uit dat jij, Annelin, een keuze gemaakt hebt voor God. Wat tof om te lezen! Het is misschien wat raar, omdat ik jullie allebei niet meer zie/ spreek, maar ik wilde je gewoon even een hart onder de riem steken.. Ik werd er gewoon blij van om het te lezen en ik bid dat jij/ jullie in de verdere zoektocht ook vol mogen blijven houden!
Geniet nog van alles wat jullie te wachten staat!
Groetjes, Dorine
(van de Tieners en je oud-oud-oud klasgenootje @ de Regenboogschool, hihi!) -
25 Mei 2010 - 07:18
Anton:
Hey dames vooral die foto met jullie duffe hoofden is geweldig :) -
28 Mei 2010 - 10:55
Hermen Visser:
Marihuana en visioenen... -
28 Mei 2010 - 17:38
Pieter:
Hoi meiden.
Leuker dan dit kun je het volgens mij niet verwachten. Als je van ruig houdt tenminste.
Ik heb het hier ook naar mijn zin in het burgerlijke Nederland.
Groeten van Pieter Visser
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
