There is no border..

Was het antwoord op de vraag van de Servische grenswacht toen we vroegen of we een verzekering voor de auto bij de grens van Kosovo konden afsluiten. Dat de Serven Kosovo nog niet als onafhankelijk land zien werd ons snel duidelijk. Overal langs de weg stonden borden met 'This is Serbia!' en de Servische vlag hing overal 'trots' aan de lantaarnpalen.

Ondanks de ietwat vreemde grensovergang, denk aan prikkeldraad en een tank, voelden we ons niet onveilig daar. De mensen waren zo ontzettend vriendelijk. Zelfs de wegen vielen ons alles mee. Dat er af en toe een paard en wagen of een ezel voorbij liep.. Dat heeft zo zijn charme, toch?

Uiteindelijk zijn we niet zo lang in Kosovo gebleven, een paar uur maar. Vanaf daar de weg vervolgd naar Montenegro. Dat was echt schitterend, wat een bergen zeg! Toen het echter begon te hozen toen we op de bergweggetjes reden, besloten we toch maar om zo snel mogelijk een slaapplaats te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. We zagen langs de weg al snel een bord met een camping tekentje, dus wij die kant op. Werden vriendelijk onthaald door een wat oudere man met zijn hond, Becks, vernoemd naar het lokale bier daar (erg goed), die daar een biertje zat te drinken met wat vrienden. Ook wij kregen een biertje in ons handen geduwd en we hebben daar de hele avond met ze zitten kletsen.

Aangezien de zon hier best wel fel schijnt, is een duik op zijn tijd geen onaangename bezigheid. We besloten dan ook om het strand maar eens op te zoeken en de grootste gedeeltes langs de kust te gaan rijden in plaats van door het binnenland. Wij onze auto geparkeerd, in de zon, uitgestapt, naar het strand gelopen en toen.. Wat.. Een.. Drukte! Overal parasolletjes op het strand, stoeltjes, een vloed aan mensen.. Niet normaal.

In Albanie schenen de stranden net zo mooi te zijn, maar zo goed als verlaten. Dat klonk ons toch wel wat beter in de oren, dus niet lang daarna zijn we richting Albanie vertrokken. En gelukkig hadden ze gelijk. Wat een ontzettend prachtige stranden, met bijna geen hond te bekennen. Dus voor iedereen die nog een keer een zon, zee en strand vakantie zoekt, ga naar Albanie! Nog nooit zulk helder water gezien, echt bizar.

In Albanie hadden we nog de goeie hoop om geen Nederlanders tegen te komen, of in ieder geval, geen Nederlanders die zo gek waren om met hun auto zo'n end te gaan rijden. We were wrong.. De eerste camping waar we stopten werden we aangesproken in het, jawel, Nederlands. Schijnbaar was er een Nederlands gezin vertrokken naar Albanie en hebben ze daar de eerste camping daar opgestart. Volgens mij hebben we een Franse auto gezien en verder alleen maar Nederlanders.. Haha. We zijn nog wel vriendjes geworden met twee Nederlandse jochies van een jaar of tien. Wat een droppies. Balletje overgooien in het zwembad enzo.

De wegen in Albanie zijn overigens wel echt bijzonder. Je komt op de 'snelweg' echt alles tegen. Ezels, koeien, een schildpad, geiten, paard en wagen, twee mannen op een kleine scooter gepropt, fietsers, zittende mensen op de vangrail, alles. Op gegeven moment waren we een stukje verkeerd gereden, dus we moesten weer keren. Even de weg gevraagd aan de vriendelijke mannen van het tankstation, die ons konden vertellen dat we een stukje verder moesten rijden, de afslag moesten nemen, de brug op, en vervolgens via de oprit de snelweg weer op de andere kant op. Nu is een afslag in Albanie iets anders dan een afslag in Nederland. Hij stond haaks op de verharde weg en hij was onverhard. Niet geschikt om met uitvoegende snelheid overheen te rijden, hihi. Hetzelfde gold voor de oprit, erg leuk vaart maken op zulke weggetjes.

Op het moment zitten we in Macedonie, Skopje. Hier blijven we nog een paar uur om daarna richting Griekenland te gaan rijden. En vanaf daar..? Dat zien we dan wel weer :-)