Dag land van goud

Het einde van m'n maand noord Thailand & Myanmar is in zicht, en zo ook het einde van de tot zover solo trip, hoewel ik moet toegeven dat er weinig solo aan was sinds de laatste update. Morgen landen Annelin en Marjolein in Bangkok, als het goed is, en ook ik vlieg weer terug van Yangon naar Bangkok, om ze daar met open armen te gaan ontvangen. Ik heb er echt ontzettend veel zin in! Toch maar besloten om ondanks alle horror vliegtuig verhalen een vlucht terug te nemen, ipv weer over land te gaan, want ondanks dat ik heel erg heb genoten van het over-land avontuur, is het in de beperkte tijd die ik heb slimmer om deze 400 kilometer in een uurtje in het vliegtuig af te leggen, in plaats van er drie dagen voor uit te moeten trekken om zeker te zijn dat ik Anne en Mayo ook daadwerkelijk de 5e van het vliegveld op kan pikken.
Maargoed, first things first. Ik zal een poging doen om wat te vertellen over de ehm, afgelopen 10? dagen. Ik heb namelijk, zoals verwacht, nog weer meer van het prachtige Myanmar mogen zien. Volgens mij was ik geeindigd in Bago, waar ik net daarvoor 2 jongens had ontmoet, en met hen praktisch de hele tijd verder ben gereisd. Na Bago een directe bus naar het noorden gepakt, richting Kalaw, waar we ook weer iemand tegen kwamen die we eerder hadden ontmoet (zoals hier altijd gebeurt, echt, er is soort van 1 toeristisch rondje, het zuiden is uitgesloten om te reizen vanwege monsoon season, de verdere kust ook, het noorden is heel onrustig en mag je niet zonder speciale toestemming heen, alle verdere toeristische trekpleisters kun je via een rondje linksom of rechtsom bezoeken, zodoende kom je heel vaak iedereen weer tegen. Small world)
In Kalaw werden we om 3 uur snachts gedropt, wat niet geheel volgens de planning die we doorgekregen hadden was, maargoed. Toch maar besloten om een accomodatie te zoeken, want vanaf 3 uur opblijven na een krakkemikkige busreis was wat mij betreft op dat moment een iets te grote uitdaging ;) Accommodatie gevonden, en nadat ik nog een uurtje of wat naar het nachtelijk gezang en gejoel, vanwege de viering van de darkmoon heb mogen luisteren, ook nog een paar uurtjes slaap mee gepakt.
Volgende dag op pad gegaan en wat meer goud bezocht, aan pagodas is hier noooit een gebrek! Ze hadden hier zelfs voor de verandering een hele grot met budha beeldjes erin staan, allemaal goud natuurlijk, en buiten de grot was een stuk vol met ik weet niet hoeveel gouden tempeltjes. Verder nog verdwaald en in een restricted area terrecht gekomen, waar alle auto's hetzelfde waren, en een van de in vele legerkledij geklede meneertjes ons probeerde duidelijk te maken dat dit een middelbare school was. Met een golfcourse er naast. En allemaal dezelfde auto's en legerkleding. Natuurlijk. Dat heb ik ook altijd op mijn middelbare school :)
Uiteindelijk de weg terug gevonden, en ook zonder verdere problemen levend en wel van het middelbare school terrein afgekomen. We hebben toen natuurlijk maar achterwege gelaten dat we undercover journalisten waren, daar houden ze hier niet zo van, op middelbare scholen enzo.
's Avonds wat info ingewonnen over de mogelijkheden om een trekking te doen vanaf Kalaw naar Inle Lake, en uiteindelijk overstag gegaan voor een bedrijfje wat opa even naar voren sleepte, en opa begon vervolgens non-stop een uur durende lecture (dat was het echt, ik voelde me schuldig dat ik geen aantekeningen maakte) over welke mogelijkheden er waren, wat we doen op een dag, zoveel uur lopen, dat is bos, dat is landbouw, daar maken ze je rijst, die stammen kom je tegen, daar zijn schooltjes, en dat we maar heel goed met de locals moeten proberen te communiceren, anders is de ervaring niet compleet. Please. Dat kwam ook elke zin langs. Na een uur waren we overtuigd, en hebben we geboekt. Volgende ochtend om half 9 mocht opa ons uitzwaaien, toch een beetje jammer dat hij zelf niet mee ging, maar dat deed die al een paar jaar niet meer. In plaats daarvan werden we begeleid door een locale jongen van mijn leeftijd, en een meisje van een jaar of 18, half mijn lengte, en een 3x zo zware rugzak met ons eten. Een beetje medelijden hadden we wel met haar, maar als ze zelfstandige gids wilde worden moest ze nog meer zelf dragen, dus na 1x gewisseld te hebben van rugzak mocht dat niet meer. De toch voerde ons die en de volgende dagen tijdens een uur of 5-7 wandelen door bosachtige stukken, maar het meeste was door kleine dorpjes, met 'stammen', wat gewoon de bewoners van de dorpjes waren, of door landbouwgebieden waar kromgegroeide vrouwjtes de 30 korrels rijst die aan elk plantje groeien zorgvuldig uit de plant haalde, of waar mannetjes met waterbuffels of indiaase koeien het modderige land omploegde. Het liet me wel weer even stil staan bij onze, oke, laat ik het persoonlijk houden, mijn, consumptie. Sommige gebieden daar worden gebruikt voor fairtrade producten, en diegene die het voedsel produceren krijgen er dus ook een zogenaamd eerlijke prijs voor.. Ik betwijfel het. En dan nog, mensen die letterlijk zo krom groeien dat ze na hun 60 voor eeuwig naar de grond kijken als ze lopen, bizar. Het leven is gewoon zo anders, en daar maken wij als rijke westerlingen maar even vernuftig gebruik van, zodat ons voedsel en onze kleren maar zo goedkoop mogelijk geproduceerd kunnen worden. Maar goed. Andere discussie die je verder met me mag oppakken als ik terug ben ;)
We mochten binnen kijken bij hoe mensen daar hun huizen daar inrichten, hoe ze met de hele familie om het vuur visjes zitten te bbq'en, heb m'n zonnebril afgegeven aan een lokaal kindje, die nu volgens mij het hipste kind van de hele berg is, en ik heb me gewaagd in een onbekend spel van schoolkinderen die moesten wachten op hun trein, en natuurlijk gelijk dikke vrienden gemaakt :) Elke ochtend, middag en avond doken de 2 gidsen een keuken in van iets of iemand waar we langs kwamen, of waar we gingen overnachten, om ons vervolgens een paar uur later te voorzien van een heerlijke lokale maaltijd. 's Avonds genoten van lokale wiskey van ongeveer een euro de fles, of een biertje van dezelfde prijs, en natuurlijk van de adembenemende sterrenhemel, inclusief milkeyway, en soms wat gejank van een kudde honden die spontaan rangorde moesten uitmaken, en elke vroege ochtend natuurlijk het vrolijk gekraai van alle hanen. Onderweg leek het soms alsof we 200 jaar terug in de tijd gingen, houten wagens met 2 koeien ervoor diende meestal als algemeen vervoersmiddel, bamboe huizen al dan niet op palen.. Wat een leven. Stiekem moet ik toegeven dat ik een klein beetje jaloers ben, hoewel dat natuurlijk niet eerlijk is om te zeggen, maar hoe simpel het leven kan zijn, niet gefocussed op zo ongelofelijk online zijn. Maar nogmaals, het zijn delen waar ik jaloers op ben, want de keerzijde is de armoede, het ontzettende harde werken en zoveel meer.
De tocht was prachtig, ontzettend gaaf om meer van het land te zien, om de zon onder te zien gaan en de rijstvelden op de bergen in goud te zien veranderen, om me te mengen tussen de lokale kinderen, en wat meer te leren van hoe de mensen hier kunnen leven.
Na drie dagen kwamen we aan bij Inle lake, waar we met een uur lange boottocht over het prachtige meer en door de drijvende tuinen onze tocht afsloten. De non-stop regen die we in bago en Kalaw hebben gehad was veranderd in verzengende hitte, en gekleed als heuse woestijn-reizigers hebben we na wat rondzwerven ook in het plaatsje boven Inle lake (sorry weet de naam echt niet meer) weer braaf een hotel gevonden. Volgende dag de fiets gepakt (ha, dat was lang geleden!) en naar de hot springs gegaan, rustig aan gedaan, voelde me niet zo lekker, 'savond vroeg naar bed om de volgende dag ook weer vroeg in de bus te zitten naar Bagan. Bagan is een (volgens mij) voormalig hoofdstad, waar iemand ooit heeft besloten, omdat Myanmar toch een groot gebrek aan tempels en pagodas heeft, om er gewoon een stuk of 4000 om 1 stadje heen te bouwen. Zo gezegd zo gedaan, en de meeste daarvan staan nu nogsteeds, hier en daar met wat aantastingen door de aardbevingen ed in de loop van de jaren, maar het is wel gaaf. Bagan is soort woestijnachtig, en een oneindig uitzicht met de tempels maakt het heel erg bijzonder. De dag na aankomst hebben we een heuse e-bike gehuurd, wat een er gehandicapt uitziende electronische scooter is, en hebben we daarmee de woestijn getrotseerd en zijn we langs alle tempeltjes gecrosst. Nouja, niet allemaal natuurlijk, maar de grootste en mooiste. 's Avonds voegde we ons bij de menigte om de zonsondergang vanaf de 'sunset temple' te bekijken. Het leek alsof het nederlands elftal weer moest spelen, ik denk dat letterlijk de helft van de mensen die de tempel beklommen hadden, nederlander was. Bizar. Wel gezellig, daar niet van, maar het was wellicht een beetje teveel van het goede. De niet-nederlanders die bij mij waren vroegen zich af wat voor soort reclame er in nederland gedraaid werd dat iedereen zich naar Myanmar haastte. Maar ik moest zeggen dat ik eigenlijk nog nooit echt van Myanmar gehoord had voor ik me wat meer in deze zuid-oost Azie trip ging verdiepen, en ik ook nog nooit iemand tegen ben gekomen die het land zelf bezocht heeft. Weird. Hoewel ik geen probleem zou maken voor wat reclame voor Myanmar. Geweldig land, en zeker nu in haar toerisme nog zo onontwikkeld dat het meer dan de moeite is om er snel een bezoek aan te brengen. Zover mijn reclame.
De tweede dag in Bagan voor het eerst sinds ik hier ben in mijn bikini doorgebracht. Dit keer niet op de e-bike hoor, maar gewoon in een zwembad van een luxe hotel een stuk verderop. Heerlijk, het koele water, de zon, lekker niksdoen. Vervolgens ging de trip weer verder naar Yangon, en daar ben ik nu. Moet zeggen dat ik geen fan ben van de stad. Maar dat komt vast omdat ik nu de helft van de tijd zeurende, of gewoon keiharde regen heb gehad, en het is niet echt mooi, eigenlijk echt niet mooi. Gisteren een grote pagoda bezocht, en dat was wat mij betreft het laatste goud wat ik hier nu gezien heb, en het laatste geld wat ik linea recta aan de regering heb besteed. Pff, al die admission fees zijn echt bizar. We zouden het in Nederland geloof ik ook niet moeten proberen om 2 ingangen te maken, eentje voor de locals en eentje met torenhoge ingangstoeslag, voor alle buitenlanders ;)
Mijn tijd hier in Myanmar is dus bijna ten einde.. Bizar. Misschien in de komende jaren toch nog maar een bezoekje wagen hier, dan in het goede seizoen, zodat ik eens wat golven mee kan pakken aan deze kust, en hopelijk ook wat meer kan zien van het noorden van het land. Ik heb er echt intens van genoten, maar ik ben ook super blij dat ik straks met 2 vriendinnen verder kan gaan reizen, en hopelijk in Thailand en Maleisie kan gaan genieten van de prachtige stranden, misschien een duikbrevetje halen, hopelijk wat surfen, nog wat echte jungle zien, en natuurlijk verder als dagelijkse bezigheid in onze bikini kokosmelk uit een kokosnoot drinken op een onbewoond eiland. Haha. Nee, we gaan vast meer doen dan dat ;) Hopen dat de monsoons ons een beetje met rust laten. Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat!