Een andere wereld: Myanmar

Even een korte update. Internet wat ook daadwerkelijk werkt is hier een zeldzaamheid. Mobiel bereik bestaat niet, en wifi is hier en daar zonder enige vorm van snelheid te vinden. Maar ik heb een internet cafe gevonden, want ik moest nog wat voor school regelen. Vandaar.

Vorige week heb ik m'n weekend rustig afgesloten met een lui daagje in Chaing Mai. Overdag nog een beetje meer van de stad bekeken, en 'savond over de overbevolkte maar o zo gezellige sunday walking street market geslenterd. Ik heb me maar ingehouden met het kopen van allerlei souverniertjes en overige onzin, want m'n tas lijdt al aan zwaar overgewicht. De bus bracht me de volgende dag naar het grensplaatsje Mea Sot (ik ben er vandaag achter gekomen dat Mea Sot en Mea Sai niet hetzelfde is, en dat mensen het dus niet per ongeluk door elkaar haalde, en ik waarschijnlijk ook in Mea Sai de grens over had gekunt, wat veeeel dichter bij was geweest. Ach ja) Vanaf het busstation was er, zoals ik had kunnen verwachten, geen bus die me naar mijn gewenste plaats van bestemming bracht. In plaats daarvan mocht ik achterop een scooter om gedropt te worden bij de grens, en jawel, geheel zoals vroeger: de grens over te lopen. Ik waande me weer even in de Italie/Slovenie/Kroatie wandeltocht die ons ook te voet over alle grenzen voerde. Heerlijk! M'n visum etc was in orde, en ik mocht de brug over. Aan de andere kant van de brug begon een andere wereld. Alsof er niet een rivier maar een hele zee tussen lag. Ik voelde me alsof ik in een soort Afrika liep, hoewel ik nog nooit het "echte" Afrika heb gezien. Ongelofelijk armoede, onverharde wegen met gaten en heel veel water, krotjes, brommertjes, voetballende kinderen, een zooitje, maar heel veel mensen die heel blij keken, naar me zwaaiden, of lachten. Alsof ik de attractie was.
Er bleek geen bus meer te gaan naar ehm, ik weet niet meer waar ik precies heen wilde. Er was alleen nog een zogenaamde minivan naar Hpa-an, halverwege van waar ik wilde zijn. Op de vraag of ik niet een nachtje hier kon overnachten en de volgende ochtend de bus naar de gewenste bestemming kon pakken kwam het leuke antwoord dat dat niet zou kunnen omdat de volgende dag de (eenrichtings)weg enkel de andere kant op voerde. Elke dag wisselde hij van richting, en ik had geluk dat ik op de goede dag aan de goede kant stond. Goed, dan maar naar Hpa-An. Een reis van pak m beet 80-100 km, waar ik ruim 6,5 uur over gedaan heb. Een krakkemikkige bergweg, met nog veel krakkemikkigere huisjes er langs. Mensen die echt arm leken, en probeerde wat spullen te verkopen aan de lange file van autos. Kindertjes die in hun blote billen door het "huis" heen liepen, al snel werd duidelijk waarom, dan konden ze de poep gewoon weg spoelen en billen schoonspoelen, met een slang die water uit de achterliggende stroom haalde. Best efficient. De berg waar we over gingen was prachtig. Wederom tropisch groen, mysterieuze bomen, watervallen. Ook tig keer politie, of al dan niet politie controle gehad. Gewoon wat jochies die de weg barrikadeerden, en volgens mij geld vroegen, gingen bekvechten met de chauffeur, maar niemand kon me uitleggen waarom, want niemand die in de auto (het was gewoon een auto, geen minivan) zat sprak engels. Ik heb weer een snelcursus bochten nemen, inhalen op haarspeldbochten (leuk, alle autos hebben hun stuur aan de rechter kant, maar ze rijden om zich af te scheiden van Engeland inmiddels wel aan de rechterkant van de weg, voor extra spanning en sensatie met inhalen!) watervallen overwinnen en dat soort dingen gehad. Tegen half 11, 15 uur nadat ik in de tuktuk was gestapt in Chiang Mai, kwam ik doodop in Hpa-an aan. Leuk detail, eerste mensen die ik daar tegen kwam waren nederlanders. Denk je eens exotisch te doen...
Besloten om daar 2 nachtjes te blijven en even rustig aan te doen. M'n buik rommelde weer een beetje dus ik wilde het niet forceren. Volgende dag allerlei mensen ontmoet die me allerlei dingen over het land hebben kunnen vertellen. Ontdekt dat de mannen hier rokken dragen en vnml vrouwen zich onder smeren met een soort klei, als vorm van make-up, want dat hebben ze niet. Mannen doen het trouwens ook wel eens, maar voor hun is het soort zonnebrand ofzo. Kaarten van dat gebied bestonden niet, dus toen ik een scootertje huurde moest ik op goed geluk en wat getekende info de weg zien te vinden. Van de 6 attracties in de omgeving heb ik er 1 gevonden. De berg waar ik wel 4x langs gecrosst ben, in mislukte pogingen om mijn weg terug te vinden. Gelukkig nog net gelukt voor de tank leeg was!
De volgende ochtend heb ik een bus naar Kinpun gepakt, ohja, dat was mijn officiele bestemming! Daar was de Golden Rock, die heel bekend is. Echt hoor. (Geef maar toe, jullie kennen hem ook niet he) Goed, daar ben ik eergisteren naartoe gegaan. Besloten om niet de hele weg omhoog te lopen, maar met een truck met open air bankjes op de achterkant gemonteerd te gaan. Het leek net de houten achtbaan in de efteling, ik mistte alleen dat ding wat er voor zorgt dat je er niet uit valt. Maar ik heb geleerd van m'n raft avontuur, en ben blijven zitten. Boven nog een stukje moeten lopen en bij de fameuse gouden rots terecht gekomen. Ik mocht m alleen niet aanraken, of te dichtbji komen, want ik was een vrouw. Zucht. Nog even overwogen om stiekem tussen de drie koppen kleinere bewakers door te rennen en m een duwtje te geven, wat waarschijnlijk gezorgd had dat die eindelijk z'n balans zou verliezen en naar beneden zou vallen. Maar ik hem me gedragen.
De rest van de dag doorgebracht met guesthouse genoten, in een soort lokaal cafe, ook die mooie verf op ons gezicht gesmeerd gekregen en de jongens 2 flessen wiskey a 2 euro per stuk weg zien werken. Haha! Die nacht nog kennis gemaakt met Harrie nr 26 (dat is een spin, voor alle duidelijkheid), die helaas nog groter bleek te zijn dan alle harries die ik ooit had gezien. Hij zat eerst mooi in een hoekje van m'n crime-scene achtige badkamer verstopt, maar toen ik een foto wilde maken kwam hij in protest door als een malle op me af te komen rennen. Gelukkig had ik de deur van de badkamer net vrij gemaakt en kon ik die voor z'n vieze harige poten dicht gooien. Slapen lukte alleen niet meer haha, zelfs m'n muskieten net kon niet op tegen zulk gespuis, dacht ik. De volgende dag met die jongens van het guest house op pad gegaan, want die doen eindelijk eens een keer soort van hetzelfde rondje als ik, in tegenstelling tot iedereen die ik eerder tegen was gekomen, het lijkt of iedereen precies de tegengestelde richting op gaat. Maar daar reis ik nu een paar dagen mee mee, wel gezellig! Nu dus Bago, gisteren alle GIGANTISCHE boedha beelden gezien die de stad heeft. Echt, ik heb nog nooit zo'n groot beeld gezien. En de ehm nouja, heilige dingen waar zogenaamd tanden/haren/oogballen/whatever van een boedha of iemand die er op leek in zou liggen. En een vatsige slang. Die de reincarnatie is van een slechte vrouw die een poos terug heeft geleefd. Heb m'n dierenpraat skills er nog op los gelaten, en losgepeuterd dat het ook daadwerkelijk zo is. Hij leek alleen wel een beetje dood.
Goed, vannacht voor het eerst een nachtbus. Houd er neit zo van om daar in te slapen, maargoed, er gaat niks anders in de richting van Inle Lake, wat dus de volgende bestemming is. Vandaag nog eventjes genieten van de chaotische, stinkende stad Bago. Wat een leven is het hier. Echt bizar. En hoewel ik me soms een verwende rijke westerse muts voel, die zoveel tijd en geld over heeft dat ze hier wel even alles kan komen bekijken, heb ik het gevoel dat de mensen hier niet ongelukkig zijn, of dat ze het me verwijten. Het is alleen zo ontzettend anders. Vind het wel een beetje jammer dat ik de 28 dagen visum die ik heb niet helemaal kan gaan gebruiken, en dat het, zeker voor deze regio, eigenlijk gewoon de verkeerde tijd van het jaar is: regenseizoen. Maar ondanks alles, mag ik gewoon heel blij zijn dat ik er wel ben. Het is prachtig.