Bangkok is geen monster

Daar zit ik dan. Zomaar in Bangkok. En wat blijkt? Het is geen monster. Eerlijk is eerlijk, voor ik hier aan kwam, en zeker het laatste stukje dat ik over deze inmense, 6 miljoen mensen tellende stad vloog, dacht ik dat het me zou gaan verslinden. Straks sta ik daar, met m'n twee benen helemaal alleen op de grond. Hoe kun je ooit je weg vinden in zoiets? De kriebels stegen van mijn buik naar m'n hoofd toen het vliegtuig dichter de grond naderde. Ik zag met spanning tegemoed naar de chaos, nieuwheid en verzwengende hitte. Alles wat ik aantrof was een gestructioneerd, ge-aircode luchthaven. Tot ik daar buiten kwam. Toen bleef alleen de structuur over. Na wat zoeken bleek deze helaas niet goed genoeg om me de bussen te wijzen. Oke, dan maar een taxi, dan kom ik in ieder geval op de plaats van bestemming (want ik had voor het gemak de nacht in Helsinki en de eerste nacht hier toch maar geboekt) Daar zit je dan, de eerste indrukken van het land dorstig in je op te nemen. Verzwengende hitte werd verruild voor ijzige airco, zoals me vast nog vaker gaat gebeuren. Ik werd gedropt op een straatje waar de taxi chaffeur dacht niet in te kunnen. Daar ergens, je komt er wel! Straat uitlopen. Niks. 10x een verschillende kant opgewezen, tot iemand uiteindelijk weer aan het begin van de straat kwam met dat het ook wel aan de andere kant van de hoofdweg kon zijn. Oh. Slim. Daar was het dus ook. Na m'n bagage te hebben gedropt gelijk op pad gegaan, want ik wilde een visum aan gaan vragen voor Myanmar en mijn bed was toch nog niet vrij omdat ik te vroeg was. Ik kreeg een map van de stad in m'n handen geduwd, en de opdracht om via wat kronkel weggetjes de rivier op te zoeken, daar een boot te pakken, vervolgens een bus etc. Of ik kon een bus, bus, taxi/tuktuk nemen. Hum. Doe die eerste wel. Houd toch van zo min mogelijk stappen. Al dwalend door de steegjes kwam ik tot een ontdekking. Bangkok is ook maar gewoon een stad, zoals ik er al zo veel heb mogen zien. Ook hier zal ik uiteindelijk de weg in weten te vinden en is waarschijnlijk wel wat logica te vinden. En ondanks de hitte, is het simpelweg genieten. Wat een leven, en wat een rijkdom dat ik hier zo maar even rond kan wandelen. De drukte op de straat, mensen die je met alles proberen te helpen, 2 mannetjes die met bierdopjes zitten te dammen. What a life.
Bij terugkomst toch maar even genoten van de airco, en een paar uurtjes bijgeslapen. 's Avonds in m'n up uit eten geweest, genoten van alle drukte en bezigheid op straat, Khao San Road ontdekt, wat twintig meter bij m'n hostel vandaan is (en waar ik stiekem iets meer van had verwacht haha) Uiteindelijk wat gaan drinken met hostel genoten en voor de wedstrijd nederland argentinie maar niet meer naar bed gegaan, maar in plaats daarvan de gekte van Thailand ontdekt. 3 uur leek heel Khao San rd oranje (waar zich veel engelse/fransmannen etc onder schuilhielden, die allemaal hun eigen redenen hadden om Nederland naar het kampioenschap te juichen) Wat een sfeer. Het bracht me terug naar Australie, waar we ook zoveel wedstrijden hadden hadden meegemaakt die opeens alle (blijkbaar in grote getale aanwezige) nederlanders herenigde. Tof :) Eerste helft doorgebracht met wat kletsen met 2 andere NL'se meiden, en de tweede helft met spanning zitten kijken. Verder zullen we het er maar niet meer over hebben.
Vandaag is het in het ritme komen nog niet echt gelukt. 2 uur uit bed. Ohja, eten. Want dat vergeet ik echt hier. Niet dat het niet lekker is, overal is eten, en lekker ook. Hoewel ik dan weer niet alle zwartegeblakerde schorpioenen, gebakken rupsen etc. kan proberen. Maar ook zonder is er keus genoeg :)
Vandaag was chill, lekker gegeten, rondgehangen, visum op wezen halen en uiteindelijk met een hostelgenoot een hotel ingesneakt omdat het een top-roof swimming pool had haha! Wat een heerlijkheid, dat koele water, uitzicht over de prachtige skyline van een oneindige stad, de zon onder zien gaan. En toen was het avond, en zit ik weer hier. Morgen maar eens uitzoeken hoe ik in Myanmar kan gaan komen. Heb er ongelofelijk toffe verhalen van gehoord, over plekken zonder toeristen, bizar vriendelijke bevolking, adembenemende landschappen.. Pff, thats more like the real thing!
Ook al is dit misschien geen echte die-hard one out of a million trip, ik ben weer weg, ik geniet er zo intens van om al het nieuws in me op te nemen, om weer niet te weten wat er allemaal voor me ligt, om zoveel nieuwe mensen met zoveel verhalen tegen te komen.
Let's see what the road will bring me :)